Wie is die “Eigenwijze” persoon achter deze Groei pagina?
Dat ben ik …
Ik ben Jozé Botermans. Op 01-09-1973 zag ik het levenslicht. Op 03-10-2017 is echter een “nieuw lichtje” gaan schijnen op mijn leven. Na het verwijderen van een hersentumor op deze datum, startte voor mij en mijn gezin, een ander compleet nieuw leven. Een leven waarin ik niet meer alles kan doen op de oude vertrouwde manier.
Op een zeer heftige, abrupte en confronterende manier ben ik van het ene op het andere moment bewust gemaakt van de kwetsbaarheid in ons leven. Dat inderdaad niets blijvend is, dingen steeds veranderen en dat je hier totaal geen invloed op hebt. Heel wat patronen in één keer moeten loslaten. Ik heb afscheid moeten nemen van de “oude Jozé”. De persoon die vertrouwd voelde.
Tegenslagen en veranderingen (in allerlei vormen) heb ik genoeg mogen ontmoeten in mijn leven. Niets in het leven is vanzelfsprekend. Vaak heb ik dat mogen ondervinden. Met een man met diabetes type 1 en een zoon met de diagnose Asperger en ADHD, heb ik vaker voor “hete vuren” gestaan. Ondanks alles heb ik me aardig staande weten te houden. Mijn rugzak werd er behoorlijk door gevuld. Dat is naast pijnlijk en niet fijn, ook positief. Geen lessen maken je namelijk wijzer dan (persoonlijke) levenslessen.
Als klein kind was de eerste zin die ik kon uitspreken “Kan ik zelluf wel”. Hoe eigenwijs is dat? Geloof in mezelf, niet zomaar opgeven, de strijd aangaan en positieve gedachten, hebben me vaak door moeilijke tijden heen geslagen. Hoe lief en behulpzaam de omgeving ook is (en je deze zeer zeker ook nodig hebt ), ben je uiteindelijk zelf degene die het moet doen en waarmaken.
Ik sta bekent om mijn eigenwijsheid; Eigenwijs is ook wijs. Die eigenwijsheid komt voort uit een gevoel. Vaak kan ik niet zeggen waarom ik iets op een bepaalde manier doe. Ik doe het vanuit mijn onderbewuste. Het is een sterk drijvende kracht. Het afgelopen jaar heb ik nog meer contact mogen maken met dat onderbewuste. Niet alleen praktisch/rationeel denken met mijn hoofd, maar bij mezelf vragend; hoe voelt dit, wat doet dit met me? Het leert me beter loslaten, leert me prioriteiten stellen. Leert me voor mezelf te kiezen en nee te zeggen. Laat me zien dat er naast al het vervelende ook zoveel moois is. Ontdekken van nieuwe dingen en ontmoeten van mooie mensen. <3
Naast een man en een zoon met een diagnose, ben ik nu zelf een vrouw met NAH (niet aangeboren hersenletsel). Maar ik weiger om door het leven te gaan met enkel en alleen dit “stempel”. Ik ben meer. Namelijk een echtgenote, een moeder, een dochter, een zus, een collega, een vriendin etc. Ik ben van mening dat in iedere “titel” die ik draag mogelijkheden zijn, ook met NAH. Weliswaar anders dan voorheen, maar ze zijn er. Ik wil hierin denken in oplossingen en mogelijkheden vinden. Mijn kwaliteiten zijn niet opeens verdwenen. Ik zal er een weg in moeten gaan vinden om deze eventueel op een andere manier toch te kunnen inzetten. Wellicht met wat aanpassingen en rekening houdend met een ander energielevel.
Ik weiger te luisteren naar degene die zeggen dat ik maar moet accepteren. Accepteren klinkt voor mij namelijk passief. Het voelt als achterover leunen en zeggen; dit is wat het is, niets meer aan te doen. Mijn visie zegt dat ik ga “dealen met”. Dat klinkt actiever in mijn oren en voelt vriendelijker. Alsof ik het omarm en we het samen gaan doen.
“Mijn eerste Eigenwijze verjaardag” wilde ik bijzonder vieren. In de eerste plaats door (opnieuw) te trouwen met mijn man en kinderen. Op mijn manier dankbaarheid uit spreken naar mijn drie geliefden en de betekenis van samen zijn, in voor- en tegenspoed, op deze manier bekrachtigen. Want wat een jaar van bewust worden, loslaten en “dealen met” hebben we achter de rug als gezin. De operatie is niet alleen mij als persoon aangegaan. We hebben samen hard “geknokt”. We weten echter ook dat we nog een hele weg te gaan hebben. Alles verandert voortdurend. Niets is blijvend. Vier het leven ! Always better together.
Daarnaast wilde ik graag op deze bijzondere datum 03-10, een jaar na dato, een ander “nieuw lichtje” laten schijnen. Een (soort) geboorte laten plaatsvinden. En wel in de vorm van deze site; Groei op “Eigenwijze”. Schrijven is een passie en tevens een manier van verwerken. Ik hoop dat door het schrijven en delen ik voor meerdere mensen een lichtje kan laten schijnen.
Het is verstandiger een kaars aan te steken,
dan te klagen over de duisternis.
– Lao-Tse –
Liefs Jozé