Lieve Marco, Timo en Marit….
Vandaag is het een hele speciale dag, 3oktober oftewel 3 -10. Mijn 3 tienen, dat zijn jullie. En ik ben enorm trots … trots op jullie, trots op ons als gezin. Wat een jaar hebben we achter de rug.
Vorig jaar op deze dag heb ik zo’n 6 uur op de operatie tafel gelegen en waren het voor jullie hele spannende zenuwslopende uren. Ik heb alles mogen ondergaan en heb me volledig overgegeven aan de neurochirurg en zijn medisch team . Ik had geen keuze en heb dit niet bewust meegemaakt. Jullie waren echter bij volle bewustzijn en hebben uren, minuten en seconden afgeteld. Zo’n ervaring is heftig. Het maakt je bewust, kwetsbaar en bang tegelijk. Zoveel emoties en zoveel onmacht op dat moment. Hoe groots is dan de ontlading en opluchting als blijkt dat de operatie is geslaagd.
Nu, achteraf, kunnen we samen als gezin beamen dat dit niet de enige operatie was. Het hele afgelopen jaar is een soort van operatie geweest. Vaak heb ik uitgesproken dat het maar goed is dat wij mensen niet alles van te voren weten, omdat we dan niet zouden kunnen wat we nu allemaal doen. Dokter Burhani wist namelijk precies op welke plek hij moest opereren, wat er van hem verwacht werd .Hij heeft zijn werk keurig netjes afgeleverd. Onze “gezinsoperatie” echter heeft geen duidelijke werk plek. Er treden regelmatig kleine “bloedinkjes” op en op sommige plekken wil de wond niet goed helen. Wij hebben hier niet voor gestudeerd maar proberen hier samen als gezin, ondanks alles, ons beste beentje in voort te zetten. Ieder op zijn of haar eigen manier. We willen samen dat ook deze operatie slaagt.
Lieve Marco, toen wij op 06-06-1997 elkaar het ja-woord gaven en beloofden er voor elkaar te zijn in voor- en tegenspoed, hadden we nooit kunnen bedenken dat dit op ons pad zou komen. Maar je bent er voor me …. ’s Morgens vroeg noem je me moppie en later op de dag ”mopper”. Ik houd van beiden koosnaampjes en ik weet dat je ondanks alles van me houdt. Het is namelijk niet altijd makkelijk met mij. Zelf heb je ook de nodige ballast mee te dragen. Maar zoals we samen vaak met een brede lach tegen elkaar zeggen: ‘twee halven maakt ook een hele”.
Lieve Timo, toen jij op 20-05-2003 in mijn armen werd gelegd was dat één van de grootste (en best zwaar) wonder in mijn leven. Een wens werd werkelijkheid en vanaf dat moment ben ik moeder. Moeder in hart en ziel …moeder tot in de kleinste haarvaatjes. Moeder van ondertussen een puber. Een puber die worstelt met zijn eigen sores en die het moeilijk vind dat ik er niet altijd meer voor je kan zijn op de oude vertrouwde, gestructureerde manier.
Lieve Marit, toen jij op 27-03-2006 het levenslicht zag maakte jij van ons gezin een koningsgezin. En buiten dat heb je me laten ervaren dat het niet vanzelfsprekend is dat baby’tjes gezond geboren worden. Tijdens jouw zwangerschap heb ik vaak gehoopt dat ook jij gezond zou mogen zijn. Nu, als 12 jarig meisje, maak je van heel dichtbij mee hoe belangrijk gezondheid is. En dat is moeilijk op deze leeftijd, want je zou zo graag willen dat ik wat vaker of op een andere manier dingen met je zou kunnen doen.
Voor mij is vorig jaar op deze derde oktober een nieuw leven begonnen. En ik realiseer me heel goed dat dit voor een ieder binnen ons gezin zo is. Ons persoonlijk leven is veranderd.
Ik ben dankbaar … en zo blij met jullie.
ALWAYS BETTER TOGETHER, … met een lach, met een traan. Tot nu toe hebben we het samen doorstaan … samen gedaan.
Lieve Marco, Timo en Marit ….
Ik wil mijn 3 tienen nu dan ook vragen om op te staan,
Elkaar de hand te geven
En te luisteren naar mijn “Eigenwijze” trouwbelofte
Een trouwbelofte geeft
aan man en vrouw
zolang men leeft
liefde, zorg en trouw.
De belofte die ik geef
Is nu aan mijn gezin,
want zolang ik leef
zijn er drie ik bemin.
Vandaag op “drie-tien,”
precies na een jaar
wil ik laten zien,
wat wij beteken voor elkaar.
Dat liefde overwint,
wat er ook gebeurd.
We als ouder en kind
niet zomaar worden verscheurd.
Soms moeilijk,
en niet fijn.
Ondanks alles rijk,
door samen te mogen zijn.
Jullie zijn er altijd,
telkens weer,
na iedere moeilijke strijd
keer op keer.
Ik vraag mijn drie tienen
hierbij om een “trouw akkoord”.
Omdat jullie het verdienen !!!
Wat is daarop jullie antwoord?
Ik wil deze “Eigenwijze trouwbelofte” hierbij bezegelen. Deze armband symboliseert de band die wij samen hebben. Always better together. Ik hou van jullie !!!
Dan wil ik de getuigen vragen of ook jullie deze “Eigenwijze trouwbelofte” zouden willen ondertekenen. Met deze handtekeningen wordt jullie aanwezigheid bekrachtigd bij het voltrekken van deze belofte. Jullie zijn getuigen geweest van het uitspreken van het jawoord van “mijn drie tienen”.