Het voelt alsof mijn wereld kleiner is geworden. Soms voel ik me daar verdrietig over. Steeds vaker ben ik blij in “mijn kleine wereld” omdat ik er de rust kan vinden die ik zo nodig heb. Rust om weer op te laden. Momenten waarop mijn creativiteit gaat borrelen, dat ik ga schrijven of mooie boeken kan lezen. Thuis maak ik die wereld van tijd tot tijd klein. Trek ik me terug in de slaapkamer met de deur dicht. Zo min mogelijk prikkels om me heen. Thuis weet iedereen dat als de slaapkamerdeur dicht is “ik aan het opladen ben”.
Dit heb ik moeten ontdekken, maar vooral heb ik mezelf hieraan moeten overgeven. Nog steeds is het niet altijd makkelijk om dit te doen. Zodra het me goed gaat, neem ik te weinig momenten in “mijn kleine wereld” en stap ik door in die “grote wereld ”. Op de goede momenten denk ik (nog steeds) de hele wereld aan te kunnen.
Mijn tweede naam was Spontaantje. Altijd in voor van alles en nog wat; niets te gek, niets te veel. Tegenwoordig is mijn tweede naam sponTRAANTJE. Emoties schieten alle kanten op. Ik houd het erop dat de verwerking zijn intrede nu echt heeft gedaan. Vorig jaar rond deze tijd startte ik met de revalidatie. Terugkijkend beschouw ik die tijd als een soort van theorielessen. Heel veel informatie en tips gekregen met praktijkvoorbeelden. Toen nog onervaren met mijn nieuwe ik … vooral in de praktijk.
Het is net als je rijbewijs halen. De echte (praktijk)ervaring doe je op als je alleen achter het stuur zit en kilometers gaat maken. Dat gevoel heb ik nu. En ik kan zeggen; “ik ben volop kilometers aan het maken”. Dat betekent dat ik veel aan het ontdekken ben. Al doende kom ik er (weer eens) achter dat theorie en praktijk niet altijd samen gaan. Dat al het geleerde niet altijd toepasbaar is.
Loslaten van oude gewoontes, loslaten van wat was. Mogelijkheden en kansen pakken en per dag kijken wat lukt. Verwachtingen bijstellen of juist niets verwachten. Keuzes maken en prioriteiten stellen. En vooral (bijtijds) mijn accu opladen … dat is noodzaak! Het maakt dat ik tegenwoordig zelf mijn wereld kleiner maak. Mijn “nieuwe ik” krijgt meer ervaring 😉
Inmiddels is het me duidelijk dat ik niet meer hele dagen de “grote wereld” in kan. Dat duiveltje op mijn ene schouder, dat me steeds bleef aanmoedigen door te gaan en me nog net dat extra stapje liet zetten, is onderuit gehaald door de engel op mijn andere schouder. Deze was klaar met toekijken en haar engelengeduld was op.
Ze wilde berusting. Mij laten weten, maar vooral laten voelen, dat het is wat het is. Dat het knokken/vechten/strijden mij echt niet meer energie gaat geven. Integendeel zelfs; mijn accu wordt hierdoor alleen maar sneller leeggezogen. Dat gevoel heeft moeten groeien en heeft eerst de nodige kilometers moeten maken. Er moeten nog velen kilometers gemaakt worden hoor, ik ben er nog niet. Maar door doen ontstaat ervaring en dat geeft inzichten.
“Mijn kleine wereld” is overzichtelijker nu. Daar waar ik eerst niet aan de vaste patronen wilde, heb ik nu structuur aangebracht. Het eten bijvoorbeeld. Voorheen was het wat er spontaan in me op kwam. Nu is het vooruit gepland. Wel zo handig met de boodschappen. Ook heeft een ieder in het gezin nu de kans aan te geven (in het weekmenu) wat ze graag willen eten. Een win-win situatie dus.
Kilometers ben ik ondertussen ook aan het maken met het lopen. Nog zo’n 10 weken te gaan en dan is het de bedoeling dat ik de top van de Grand Ballon in de Vogezen ga bereiken. Een enorme uitdaging. Maar zeer zeker ook een bijzondere ervaring, omdat het een soort van symbolisch iets is voor me; “een lange weg af moeten leggen (een (letterlijke) berg moeten beklimmen) voordat je van het uitzicht kan genieten”. The best view comes after the hardest climb.
In de eerste plaats staat de gezelligheid voorop. Samen met vriendin Anita (en ondertussen met nog vele anderen) een paar mooie waardevolle dagen beleven. De weg ernaar toe is belangrijker dan die uiteindelijke top halen. Ieder op een eigen manier naar boven, maar toch samen. Net als in “de grote wereld “, ondanks beperkingen en ongemakken, zoeken en vinden van een weg. Kunnen steunen op elkaar als het nodig is en keihard lachen als het kan. In moeilijke tijden de humor kunnen blijven vinden is goud waard.
Ik ben deze “berg-actie” spontaan en zonder enige ervaring aangegaan na een enthousiast verhaal van een bewegingsagoog bij de revalidatie. Nu ondervind ik dat het trainen behoorlijk wat energie kost. Maar van de andere kant geeft het me energie. Het zorgt ervoor dat ik nu 3 tot 4 keer in de week aan het lopen ben. Een drukke, luidruchtige sportschool is niet meer voor me weggelegd. Op deze manier bewegen, is heerlijk. Buiten zijn … hoofd leegmaken … mijn conditie verbeteren en tijdens het lopen ontstaan vaak de creatiefste ideeën . Ook hierin dus een win-win situatie 😉
Ik ga nog even door met kilometers maken … in mijn “kleine wonderen wereld”. Er is nog genoeg te zien onderweg.
Liefs Jozé -xxx-
