Het herstel bestaat deels uit spontaan herstel van de hersenen en deels uit hoe ik omga met de veranderingen.
Het bewust worden van mijn mogelijkheden, werken aan opbouw, leren compenseren en accepteren van de situatie is noodzakelijk om in een nieuwe balans te komen. (afbeelding 5)
Inmiddels kan ik zeggen dat ik enigszins vrede heb met het feit dat mijn (energie) niveau niet meer volledig zal herstellen. Ik kan niet zeggen dat ik het accepteer, want met dat woord heb ik echt nog steeds moeite. “Ik ga er mee dealen” zeg ik. (dat past meer bij mij 😉 ) Accepteren voelt als; het is zo, nu kan ik achterover leunen en leg ik me erbij neer. Dat is mij te passief.
Het loslaten van de oude situatie en de persoon die ik was is moeilijk. Zie het als mijn leven voor de tumor en mijn leven na de tumor. Het is een (rouw)proces om de oude situatie achter me te laten en me aan te passen aan de nieuwe situatie. Marco, Timo en Marit maken ook een soortgelijk rouwproces door. Dit verloopt echter niet precies zoals ik het proces doormaak en dit leidt nogal eens tot conflicten. Niet raar … het hoort erbij, maar soms wel erg frustrerend en vermoeiend. Ik merk dat dit emotioneel ook veel met me doet en het maakt dat ik me soms schuldig voel; Waarom kan ik dan ook niet “gewoon” dit of dat? Tja, .. waarom? Pure pech Jozé.
Wat is het verdomd moeilijk om niet meer de mama te kunnen zijn die ik hiervoor was … thuis niet en op mijn werk niet (Mama Riccio 😉 ). Niet meer de vrouw van ben, zoals ik die vroeger was. Een ieder, die met de beste bedoelingen, tegen me zegt dat ik nog steeds leuk, lief en wat al niet meer ben, die zou ik soms wel een kopstoot willen geven. (niet handig in mijn geval, maar beschrijft wel de frustratie) … want dat wat ik aan de buitenkant laat zien is echt niet altijd hoe ik het van binnen voel en ervaar.
Dealen met wat ik nog wel kan. Daarin mijn energie zo goed mogelijk verdelen. Het is nog steeds een gevecht tussen gevoel en verstand. Ik heb aardig inzicht, al zeg ik het zelf, dat het leven voor de tumor niet meer het leven van nu is. Ik doe mijn uiterste best om de eisen die ik aan mezelf stel aan te passen en de lat vooral niet te hoog te leggen. In de praktijk heb ik inmiddels mogen ervaren, wat met name voortdurend over grenzen gaan, met me doet. Mede doordat ik mezelf voor hield het allemaal wel te kunnen. Hard voor mezelf zijn; niet “miepen”, kom op, vroeger kon je dat ook. Dat heeft inmiddels mijn ogen geopend . Oké, … ik zoek nog regelmatig de grens op en ga er ook nog steeds overheen. Nu ben ik me er echter bewust van en kan beter compenseren.
Het leven gaat door. Stil blijven staan bij heeft geen zin. Alles heeft tijd nodig. Ik wil vaak te snel en dat is ook een “dingetje”. Goed dat ik word teruggefloten nu bij de revalidatie en letterlijk op mijn punten wordt gezet.
Nogmaals accepteren blijft moeilijk. Daarom; duidelijk grenzen aangegeven, dingen loslaten en gaan dealen met wat is. Vandaar dat ik deze stukjes met aandacht en liefde heb geschreven in de hoop dat, jullie lieve mensen in mijn omgeving, inzicht en een beeld hebben gekregen van mijn situatie. Een situatie die ik zelf liever anders had gezien (als ik het voor het uitkiezen had). Een situatie die me ook de komende tijd nog heel veel energie gaat kosten, … maar ook een situatie waarvan ik kan zeggen; het is wat het is, … gelukkig ben ik er nog en doe ik het best aardig 😉 Met een beetje hulp van hier en daar, een dosis begrip en een beetje creativiteit (die ik gelukkig ook nog steeds bezit) kom ik een heel eind. Deze levensles is keihard en ondanks dat ik er nog niet ben, weet ik zeker dat ik hiermee iets heel moois ga bereiken.
Dank allemaal voor jullie medeleven.
Liefs van Mij
-XXX-