Het is nat buiten. De herfst kondigt zich aan. Een nieuw seizoen. Dat betekent “kastopruiming”; zomergoed eruit, herfst- en winterkleding erin. Dat is wel een dingetje voor mij. Het feit dat ik de zomerkleding niet meer aan kan, vind ik niet zo’n probleem. Maar DE beslissing of dat ene zomerjurkje, nu deze keer wel echt (definitief) weg mag … tja dat is een enorm dilemma.
Ik ben niet van het weggooien. Of het moet echt totaal versleten, verkleurd of kapot zijn. Oké, niet alles wat in mijn kast hangt zijn “topaankopen”. Er zit ook heel wat impuls aankoop bij of simpele basics die ik maar één seizoen draag. Daar neem ik dan ook zonder moeite afstand van. En niet te vergeten, niet alles past me nog. Inmiddels, in de afgelopen twee jaar, toch wel wat kilo’s aangekomen. De hoop dat ik die wel weer snel zal kwijtraken heb ik opgegeven, dus …. hup weg ermee.
Maar volgens mij hebben we allemaal wel van die kledingstukken waarvan je geen afscheid kan nemen, toch? Tijdloos … heerlijk zittend, of misschien vol mooie herinneringen. Nou ik kan er zowat een kast mee vullen 😉 Ik heb bij zoveel exemplaren wel een mega goed excuus om het niet weg te willen gooien.
Modebeeld speelt hierin dan niet echt een rol voor mij. Ik weet dat ik die jurk, broek, jas or whatever waarschijnlijk toch niet meer aan zal trekken, maar wegdoen … ooohhh nee, dat is echt zonde.
Toen ik van de week voor de kast stond met de intentie om er nu eens echt met de grove veger door te gaan en dus klaar stond met kledingstukken in mijn hand, realiseerde ik mij dat ik in het dagelijks leven ook moeite heb met afstand nemen. Ik kan niet zomaar iets of iemand verlaten. Zeker niet als er veel emoties en herinneringen in- of aan vast zitten.
Die kledingkast zit wel echt héél vol. Een andere kast erbij is geen optie, daarvoor ontbreekt het simpelweg aan ruimte. Enige optie is … ruimte maken. Selecteren en wegdoen wat weg kan. Enfin, om de vergelijking nu nog verder door te trekken in mijn dagelijks leven; in “mijn nieuwe leven” is het nog steeds te vol en te druk. Er zijn zaken die moeten gebeuren. Daarnaast vind ik zoveel leuk en houd van zoveel, maar “mijn ruimte” is niet meer groot genoeg om het allemaal te kunnen blijven doen.
Heel stoer heb ik inmiddels van een aantal dingen, wel overwogen, afscheid genomen. Ook staan er nog zaken op mijn “weggooi-lijst”. Andere activiteiten heb ik voor even aan de kant gelegd. Tijd nodig om over na te denken wat ik daarmee zal gaan doen.
Doet me denken aan een paar jaar geleden. Toen heb ik een aantal spijkerbroeken weggelegd. Niet meer passend in het modebeeld of gewoon te versleten. Uiteindelijk een tas van gemaakt, zodat het voor mijn gevoel geen definitief einde was (tussen ons 😉 ) Deze tas gebruik ik regelmatig. Het feit dat het oude spijkerbroeken zijn en ze op deze manier “een tweede leven” hebben, geven mij een goed gevoel. We passen nog steeds bij elkaar. 😉
Het is mijn manier … mijn manier van kijken, mijn manier van beleven. Ik ben zoals ik ben. Mijn creativiteit brengt me vaak erg ver. Als ik wel overwogen mijn keuzes kan maken en ik hiervoor de tijd neem dan vind ik ruimte in “mijn nieuwe leven”. Ik voel dat dingen dan samen komen en gaan passen …
