Het is lang geleden dat ik hier geschreven heb. Ondertussen is het morgen alweer 3 oktober. De dag van de operatie, de dag van mijn nieuwe leven. Een memorabele dag. Poeh hé… time flies
In de tussentijd hebben we als gezin de corona perikelen overleeft. Manlief werkt weliswaar nog steeds thuis en dat zal voorlopig nog zo blijven. De zolderkamer is daarom inmiddels zijn werkplek. Daar kan hij zijn werkzaamheden verrichten, zonder al te veel gestoord te worden. De kinderen zijn weer fijn naar school en stage. Er is wat meer rust en regelmaat in huis.
Deze periode is niet zonder slag of stoot voorbij gegaan. Want wat is het moeilijk wanneer je als pubers (18 en 15) zelfstandig je schoolwerk moet maken nadat je online lessen hebt gevolgd. Achter je computer op je kamer zit en de verleidingen heel groot zijn om te gamen of whatever. Dat jij je klasgenoten, vrienden, vriendinnen niet live mag ontmoeten. Feestjes niet gevierd mogen worden, geen uitstapjes en geen festivals. Jij als puber die rekening moet houden met de ‘kwetsbare oudjes thuis” en al die anderen in de risico groepen. Terwijl er ogenschijnlijk weinig aan de hand is. Juist op deze leeftijd dat je de wereld aan het ontdekken bent word je “binnen gehouden” en word je van alles ontzegd.
Een virus dat niet zichtbaar is. Verdomd moeilijk te begrijpen als je het niet ziet en jij er zelf waarschijnlijk niet heel ziek van zal worden. Het heeft hier in huis regelmatig discussies en strijd opgeleverd. Moeilijk … en het heeft me vaak geraakt. (ook letterlijk want in oktober vorig jaar heb ik zelf corona gehad)
Het is confronterend want voor mij heeft het destijds ook gevoeld alsof er iets van me af is genomen. Juist dat maakte dat ik opstandig kon worden naar mensen die zo egoïstisch zijn en enkel kijken naar wat ze niet meer mogen. Terwijl dit voor hen een tijdelijke fase is en er zoveel ernstig zieke mensen zijn die helemaal nooit meer iets kunnen. Maar goed, verloren energie. Deze mensen hebben een andere denkwijze en ik kan dat niet veranderen.
Er gebeuren nu eenmaal dingen in het leven waar je geen grip op hebt. Je kan boos en opstandig worden en enkel nog zien wat er niet meer kan. Maar je kan ook naar mogelijkheden zoeken, nieuwe dingen ontdekken, andere paden bewandelen. Proberen er naar omstandigheden het beste van te maken. Deze corona crisis was een soort spiegel voor mij. Er zijn veel momenten geweest waarop ik flashbacks had naar ziekenhuis en revalidatie. Ze hebben me nog meer doen beseffen lief te zijn voor mezelf. Een ander doet het niet voor jou. Lief te zijn voor elkaar. Waarderen wat ik heb en dankbaar zijn voor iedere dag dat ik wakker mag worden.
Omdat de wereld kleiner is geworden voor mij en de overprikkeling me vaak parten speelde in “een vol huis” ben ik de laatste tijd helemaal into het fotograferen. “Beelden vangen” in plaats van woorden schrijven. Letterlijk kijken met een andere focus. Zoveel mogelijk naar buiten … lopen …“cadeautjes” van moeder natuur ontvangen en aan de conditie werken. De jaargetijden zien veranderen. De groene blaadjes die nu langzaam mooie herfsttinten beginnen te krijgen. Ik houd ervan, het geeft me energie. Het laat me zien dat de natuur zijn eigen gang gaat, dat het goed komt. Een natuurlijk medicijn als je het mij vraagt. Ik deel veel van mijn fotos in de hoop anderen op deze manier ook een positieve boost te kunnen geven.
Ook heb ik hele mooie en leuke ontmoetingen onderweg. Het lijkt erop dat ik bepaalde dingen naar me toe trek. Ze gebeuren en komen letterlijk op mijn pad. Ik begrijp soms niet hoe het kan, maar wat is het bijzonder mooi. En ook dat geeft weer fijne energie. Het laat me zien dat er nog zoveel mogelijk is. Zelfs mijn man is na jaren weer aan het fietsen geslagen. Wie had dat ooit gedacht ! Samen erop uit, genieten van de mooie omgeving die we hier hebben. Stilstaan bij het feit dat het niet van zelfsprekend is en we dit samen kunnen doen.
Ik kan nu met recht zeggen dat ik trots ben en dat ik ontzettend veel geleerd heb. Werkpunt is en blijft wel mijn energie verdeling. Mijn accu, is ook na zo’n periode, nooit meer de oude geworden en wordt dat ook niet meer. Een feit waar ik mee deal. Iets dat niet aan de buitenkant te zien is aan me. Iets dat ook nog steeds moeilijk is voor onze pubers in huis. De ene keer gaat iets wel en de andere keer opeens niet. Het ingewikkelde hiervan vind ik zelf dat ik niet altijd kan uitleggen hoe dit komt. De moeheid en de daarbij horende overprikkeling overvalt me vaak. Je kan proberen drukte etc. zoveel mogelijk uit de weg te gaan maar er zijn zoveel factoren die ervoor zorgen dat ik ineens “uit” ga … een soort “kortsluiting” in mijn hoofd.
Het is wat het is. Het is goed zoals het is. Want eerlijk, dit had ook heel anders kunnen zijn en dat besef ik me maar al te goed. Morgen 3 oktober … morgen weer zoveel stappen verder … morgen weer een dag wijzer …. dat er nog maar heel veel morgens mogen komen.
