“Ons Rijkdom”.. ons tweede thuis. Het voelt vertrouwd. Mooie omgeving en ik kan me goed vermaken. De temperatuur van de afgelopen dagen (de 40 graden werd twee dagen aangetikt) heeft voor mij echter wat roet in het eten gegooid. “Onze blikken trommel” is niet zo geweldig geïsoleerd. Hierdoor blijft het niet koel binnen. De mobiele airco die we hebben heeft niet de capaciteit om met deze extreme hitte de caravan koel te krijgen en te houden.
We zijn er dan ook als gezin (inclusief hondjes) met de auto op uitgetrokken. Perfect werkende airco, dus rijden en genieten van de omgeving met op de achtergrond heerlijke reggae muziek. Tussendoor stoppen; wat eten en drinken en (natuurlijk) foto’s maken van de prachtige omgeving. So far zo good. Samen de hittegolf overleefd zal ik maar zeggen.
Nu is het cooling down (een graad of 20 – 22) en is de “after party” begonnen. Het is weliswaar een partijtje zonder slingers. Twee dagen lang heb ik gedacht het zonder rust te kunnen doen. Voor mijn gevoel deed ik immers heel rustig aan. Je doet toch ook niet veel, wanneer je als bij-rijdster naast de bestuurder mag zitten? Genietend van boerderijtjes met rieten kappen, van uitgestrekte weilanden met kuddes koeien, rijdend door dorpjes waar aan de lantaarnpalen de mooiste gevulde bloembakken hangen. Niets blijkt minder waar. Blijkbaar hebben mijn hersenen overuren gedraaid en hebben ze enorm veel indrukken opgedaan. TE veel. In combinatie met het warme weer resulteert dat nu in hevige hoofdpijn, duizeligheid, wazig zien, krachtvermindering en een extreem kort lontje. Compleet overprikkeld. Opeens is “onze blikken trommel” veel te klein. Is alles me teveel en weet ik eigenlijk met mijzelf geen raad.
“Heks Henriette” is back 😉 Ik kan boos zijn dat dit me (weer) overkomt, maar ik weet ook dat ik deze twee “tour-dagen” niet had willen missen. Ik moet hiervoor “betalen” zo zie ik het maar. Verzetten heeft geen zin, is inmiddels duidelijk geworden en kost alleen maar extra energie. Mijn accu moet opgeladen worden. Niet een beetje, maar ik moet volledig aan de lader. Dat gaat wat moeilijk als je met vieren op een paar vierkante meter zit. Dus … ik ga voor even naar huis. Alleen ! Even niemand om me heen. Geen honden om uit te laten, geen kibbelende pubers die alles laten slingeren en geen man met wisselende bloedsuikers. Maar heerlijk even alleen. Ik geef me over aan wat is …
Of ik dat kan? Ja, inmiddels wel. Of ik het spannend vind? Ja, tuurlijk wel. Ergens in het achterhoofd blijft er angst aanwezig. Met de angst leer ik steeds beter dealen. Ik zie iedere dag als een geschenk. Besef dat ik het leven niet onder controle heb. Het voelt ook steeds meer zo. Omstandigheden maken soms dat het anders loopt. Belangrijk is dat ik voor mezelf zorg. Dat ik de signalen die ik krijg niet (meer) negeer, maar er naar handel. Alleen dan kan de accu opladen en dit komt het hele gezin ten goede. Want ook zij kunnen, nu ik thuis ben, opladen. (hoe vreemd dat misschien ook klinkt).
Geloof me als ik zeg, dat we dit als gezin samen doen. Trots op onze pubers die al veel hebben meegemaakt en gezien met papa en zijn diabetes. Hoe fijn is het dat ze nog met ons mee op stap willen. Ook de camera ter hand willen nemen en hiermee willen experimenteren. Natuurlijk hebben zij ook hun eigen dingetjes en leven ze (vaak) in een (voor mij compleet) andere wereld. Daarom is het goed zo. Mama even opladen en “mijn drie tienen” doen hun eigen ding. 😉
Ik hoop dat we ze mooie herinneringen kunnen meegeven. Dat we ze kunnen laten zien dat geluk met geen goud te koop is. Dat het toch echt steeds weer de kleine dingen zijn die het doen. En dat is waar deze mama nog steeds het meeste van geniet !!!
