Zaterdag 6 Juli; We gaan de zomervakantie in luiden met een gezellig avondje bingo op de camping, heb ik bedacht. Niet zomaar bingo … nee dit keer is het Glamping Bingo met schitterende prijzen zoals een Apple Watch , airpods en vele andere mooie prijzen die me de moeite waard lijken. Ik benadruk de moeite waard, wetende dat het enorm veel prikkels gaat geven en het me aardig wat energie zal gaan kosten.
Enfin, vol goede moed en in de veronderstelling dat ik aardig uitgerust en voorbereid ben, met mijn oordoppen in de handtas, lopen we met ons gezin naar de kantine. Aldaar blijkt dat ik niet voor 4 maar voor slechts 2 personen gereserveerd heb. Op zich geen probleem, maar het is vol vanavond. Dat betekent dat 2 van ons niet kunnen zitten. KAK ! Marco is de eerste is die roept; “Geeft niks, loop wel terug naar onze caravan. (Ach gerum 😉 manlief geeft niks om bingo maar speciaal voor mij heeft hij zichzelf “opgeofferd”) Hij en Marit besluiten terug te gaan. Timo blijft lekker bingoën met zijn moederke.
Het is druk, bomvol; één groot kakelend kippenhok. Nadat ons een plekkie is toegewezen, besluit ik direct mijn oordoppen in te doen. Ik ga er vanuit dat als zo meteen de bingo begint en de cijfers worden geroepen, de rust zal wederkeren. Jammer Jozé. Fijn dat je zo positief en optimistisch bent ingesteld, maaruh “die rust” komt er niet. Oké, hier moet ik mee dealen. Ik zie wel hoe lang ik het vol ga houden.
Als de nummers worden geroepen blijkt niet alleen het omgevingsgeluid ontzettend hinderlijk voor mij. Ondanks dat ik dacht goed voorbereid te zijn, kan ik de genoemde cijfers niet vinden op de (grote) bingokaart. De combinatie van het nummer horen, het voor me zien en het dan ook nog eens vrij snel terug vinden in het (voor mijn gevoel) “ grote bos van cijfers” is een regelrechte ramp. Ik schiet vol. Ik krijg het niet geordend in mijn hoofd. Tranen over mijn wangen. Daar Timo naast mij zit en dus mijn gezicht niet goed ziet, krijgt hij niet direct mee waar ik op dat moment mee strugle. Ik wil deze tranen niet, maar ze rollen als vanzelf over mijn wangen. Daar is weer die verdomde emotionele incontinentie! Ik wil niemand iets vragen. Ik wil niemand iets uitleggen; “Ik wil dit zelluf doen”. GVD… ‘t is gewoon een simpel spelletje bingo, toch?
Mijn (onbekende) “overbuurvrouw” ziet de tranen wel en ik zie haar verschrikt kijken (en denken): “Huh, wat doet zij nou?” (Zal er ook vreemd hebben uit gezien als een volwassen vrouw aan een bingo tafel uit het niets begint “te janken”). Goed bedoeld zegt ze dat ze ook moeite heeft met het vinden van de cijfers. Zoiets als: “stil maar, het geeft niets, hoef je niet om te huilen hoor”. Wat gênant! Ik voel me een klein kind.
Tja, hoe zou ik zelf in een dergelijke situatie reageren? Zittend tegenover een “normaal uitziend persoon” tijdens een avondje bingo, waarbij dan opeens de tranen over de wangen rollen? De overbuurvrouw deed het juiste; ze stipte, zonder mij iets te vragen, de gemiste cijfers aan en gaf me een korte duidelijke instructie, waardoor ik (na enige tijd) wist waar in welke rij, ik ongeveer het getal zou kunnen vinden.
Timo krijgt inmiddels mee wat er gebeurt en hij bekommert zich (ondanks de voor hem bekende aanwezige leeftijdsgenoten aan tafel) direct over zijn moederke. “Gaat het wel?” “Zal ik je kaart overnemen?” Ooohhh jee, die woorden laten nog meer tranen rollen. Puberzoon die tegen me praat alsof ik een oud-dementerend-vrouwtje ben.
Zooooo confronterend dit, maar ook zo, zoals het is. Ik kan dit niet willen, maar dit is wel waar ik mee moet dealen. Het raakt me diep. Ondanks dat is het tevens ook mooi. Hij, puberzoon van 16, die als geen ander weet wat het is om niet altijd begrepen te worden. Hij, die voelt als geen ander wat dit voor zijn moederke moet betekenen. Hij, die eigenlijk niet weet wat hij met die tranen in mijn ogen moet, weet mij door een eenvoudige blik, het gevoel te geven dat het goed komt. En de simpele woorden “Het is maar bingo mam”, bevestigen dat.
Deze bingoavond heeft me op een bijzondere manier weer even “op mijn nummer gezet”. Steeds wanneer het me goed gaat, ik denk dat ik wel weer kan wat ik kon, word ik teruggefloten en geconfronteerd. Ik doe dat voor een groot gedeelte zelf. Ik had namelijk de zaal uit kunnen gaan, uit de situatie kunnen stappen en inderdaad mijn bingokaart aan Timo kunnen geven. Ik ben (eigenwijs) blijven zitten en wilde dit zien als braintraining. Oké, dat is ten koste gegaan van mijn wandeltraining de volgende dag. Maar ook dat is wat het is. En ook daar moet ik mee dealen.
Uiteindelijk niets gewonnen bij deze Glamping Bingo. Wel mogen ervaren dat sommige eenvoudige dingen onbetaalbaar zijn … en dat is me alles waard !
