Nu, een week na de beklimming, is het nog steeds moeilijk om woorden aan deze beleving te geven. Het is namelijk niet enkel de klim op zich geweest, wat dit avontuur bijzonder maakt. Het is de sfeer, de mensen en het gevoel bij elkaar.
Inmiddels al zo’n zes keer achter de laptop gaan zitten om een poging te wagen een blog te schrijven. Ondertussen al zo’n dertig keer naar het filmpje gekeken, waar we onder luid applaus en gejoel aankomen op de top. Waarvan zo ongeveer de laatste vijf keer met droge ogen 😉 Man, man … mijn traanbuizen hebben overuren gedraaid. Steeds opnieuw krijg ik kippenvel over mijn hele lijf bij het zien van deze beelden. Blijf ik versteld staan van de prestatie die we samen geleverd hebben. SAMEN … en toch ook ieder voor zich. Ieder met een eigen gevoel, met een eigen doel en een eigen verhaal.
Voor mij is tijdens de beklimming mijn hele revalidatieproces fictief voorbij gekomen; De start onder aan de berg, met een licht stijgingspercentage. Prachtige natuur, een rustige weg en “beschut” onder prachtig groene bomen. Dapper wandelend, in een behoorlijk (ritmisch) tempo, naast mijn maatje Maaike. Beide enorm dankbaar voor het feit dat we dit kunnen, maar vooral mogen meemaken. Denkbeeldig was dit net als de start van mijn revalidatie. Op het oog goed uit de hersenoperatie gekomen en vol goede moed en dankbaarheid beginnen aan een proces van revalideren. Niet wetende wat je precies te wachten staat. Eruit willen halen wat er uit te halen valt. Met mensen om je heen die je helpen op het pad naar herstel. Min of meer voelde dat ook “beschut”. Een veilig gevoel, na iets wat je onverwachts is overkomen.
Langzaam aan neemt het stijgingspercentage toe op de berg. (6-7%) We beginnen de benen al wat meer te voelen. Onderweg worden we regelmatig aangemoedigd vanaf de kant door familie van Anita, maar ook door medegenoten die op de fiets de berg bestijgen en ons voorbij komen. En natuurlijk door onze eigen maatjes die ons voorzien van water en eten. Na iedere kilometer staat er een bordje langs de weg waarop de afstand naar de top wordt weergegeven. Maaike besluit bij ieder bordje van ons samen een selfie te maken. Steeds als we ons afvragen hoe ver nog ? .. is daar weer het bordje dat ons duidelijkheid geeft. Ook dit deel heeft een match met het revalidatieproces. Naar mate de revalidatie vordert komt de confrontatie en de bewustwording. Er worden (nieuwe) doelen gesteld. (zoals de kilometerpaaltjes langs de weg 😉 ) Het is steeds weer een uitdaging om met kleine stapjes dichterbij het doel te komen en gaande weg steeds meer inzichten te verkrijgen.
En dan is daar het zware (klim)werk. De laatste 7 kilometer zijn pittig! Nog meer stijgen (8-9%) en nog weinig beschutting van bomen. Lopen in een open vlakte onder een ‘bakkende” zon. Een temperatuur van rond de 25 graden met weliswaar prachtige vergezichten, maar het is zwaar. Het is inmiddels namelijk niet meer rustig. De weg is nu een stuk breder. Auto’s en vooral motoren razen in grote getale, met flinke snelheid en fors geluid voorbij. Het is hemelvaart-weekend, dus ja het is lekker druk hier. Ik heb mijn oordoppen ingedaan maar het geluid komt alsnog hard binnen. Het kost me enorm veel energie me te focussen op het lopen en mijn ritme vast te houden.
Normaal gesproken is dit voor mij een moment van rust pakken. Even terug trekken uit de drukte. Dat is hier op deze plek helaas onmogelijk. Maatje Maaike loopt inmiddels al een aardig eindje voor me uit. We hebben afgesproken eigen tempo aan te houden. Einddoel is het laatste gedeelte als groep SAMEN over de finish te gaan. Ik stop met lopen en voel mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik dwing mezelf van het uitzicht te genieten en hoop hierdoor mijn gedachten te kunnen verzetten. Me te focussen. Het valt niet mee. Duidelijke tekenen van overprikkeling kondigen zich heftig aan; een lichte “paniek”. Het duiveltje op mijn ene schouder zegt dat ik moet stoppen; “het is genoeg geweest, je gaat veel te ver over je grenzen”. De engel, op mijn andere schouder, moedigt me juist aan om door te gaan; “nog maar 3 km Jozé, niet afhaken nu. Je bent niet voor niets zover gekomen. SAMEN over de finish … kom op” !!! Denk je dat Anita het gemakkelijk afgaat? Als iemand keihard aan het werken is om de top te bereiken dan is zij het wel. Niet zeiken … lopen !
Onderweg wordt gevraagd hoe het met me gaat. “Ik ben er klaar mee”, roep ik. Zo voelt het op dat moment ook echt. Een flashback naar de revalidatie waarin ik me op bepaalde momenten ook zo onmachtig heb gevoeld. Waar ik zo geconfronteerd werd met mijn nieuwe ik. Beseffen dat je moet gaan dealen met wat is. In gevecht met jezelf zijn. Ik realiseer me tijdens deze laatste paar kilometers, dat ondanks dat we met velen deze berg opgaan, ik het uiteindelijk toch zelf moet doen. Er lopen/fietsen mensen voor me en mensen achter me. Als het nodig is zullen we er voor elkaar zijn. Het is uiteindelijk eigen wilskracht en moed die ons boven zal brengen. Ik besluit er voor te gaan en mijn laatste beetje energie erin te steken. Voelend al sterk overprikkeld en dik over mijn grenzen te zijn. Fuck it … ik wil dit !!! Zoals de inzichten die tijdens de revalidatie zijn verkregen, me uitzicht hebben gegeven, zo wil ik ook boven aan de top van deze berg komen om van het uitzicht te kunnen genieten … SAMEN !!!
Het laatste stuk hebben we als groep samen gedaan; Eén maatje fietsend naast Anita op de fiets, maatjes duwend aan de duo fiets, maatjes naast ons fietsend, Maaike en ik elkaar vasthoudend. Allemaal wetende dat na de laatste bocht een grote groep mensen ons zal opwachten; klappend, joelend, juichend. De ontlading die daar is vrij gekomen kan ik nog steeds geen woorden geven. Ik ben zo blij dat er prachtige beelden en foto’s van zijn. Deze geven, voor mijn gevoel, in één keer alles weer. Daar kan ik niets, maar dan ook niets mooiers (met woorden) aan toevoegen. Dit is puur !!! Puur wat het is !!!
Zo dankbaar !!! Dat ik deel heb mogen (maar vooral heb kunnen) uitmaken van deze groep mooie mensen. Het is niet alleen de beklimming geweest SAMEN. Er is zoveel meer dat we als groep samen (als vanzelf) hebben gedeeld. Zo bijzonder om die verbondenheid te voelen.
Anita, vanaf de dag dat ik je heb mogen leren kennen, heb ik zoveel respect en bewondering voor jou. Je bent een voorbeeld voor velen. Als ik zie hoe jij dit alles voor elkaar hebt gekregen en deze mensen bij elkaar hebt weten te brengen .. dan ben ik weer zonder woorden. Dit gevoel is zo speciaal en zo bijzonder.
Met ons drietjes (JAM ’73) wakker worden in een camper. Maaike, die ik vooraf misschien 2 of 3 keer heb gezien. Jij die dit aandurft en aanvoelt dat het allemaal goed zal gaan. Beseffen dat wij “gewoon” kunnen opstaan ’s ochtends en jij moet wachten tot je uit bed gehaald en verzorgd wordt. Ik heb je niet één keer horen klagen. Integendeel zelfs; alleen maar bewondering voor de verzorging en de lach op jou gezicht. Iedere dag weer! Iedereen, stuk voor stuk, heeft op zijn of haar manier een steentje bijgedragen aan dit avontuur. Zelfs een waranda bij het gehuurde huisje blijkt geen belemmering. Door 6 sterke armen, wordt je er in je stoel liefdevol op getild en jij zit alleen maar te stralen. Krijg er nog een brok van in mijn keel. Niets te veel … niets te gek. Eenmaal weer thuis voelde dan ook een beetje als “afkicken”. Heel trots weer thuis, maar ook een gemis voelen.
Lieve Anita, Maaike, Aniek, Johan, Robbert, Edwin en Peter zonder jullie was “DE KLIM” nooit zo’n avontuur geworden. Een herinnering om nog lang van na te genieten en nooit meer te vergeten.
Dank jullie wel
HET MOOISTE AAN HERINNERINGEN IS DAT NIEMAND ZE VAN JE AF KAN PAKKEN.
Liefs Jozé
