Het verhaal achter “de mooie plaatjes”.

En dan, na alle mooie foto’s en wandelverhalen die ik afgelopen tijd met jullie heb gedeeld op social media, het verhaal achter “de mooie plaatjes”.

Want zoals ik van de week al schreef, ben ik (zeker) voor mijn gezin echt niet altijd de leukste en liefste moeder (vrouw). Ben nooit altijd lief geweest hoor 😉  Ik ben immers gewoon mens. Al tijden enorm aan “het strijden” geweest. Voor en na mijn operatie heb ik me niet willen laten kennen. Hup, schouders eronder en maar doorgegaan. De operatie is goed gelukt, dus doorrrrrr.

Dit is wat ik zelf aan jullie en “de buitenwereld” laat zien, dat realiseer ik me. Eigenlijk wil ik niet weten wat me is overkomen. Mezelf afspiegelen aan anderen die het veel slechter hebben getroffen dan ik. Zo snel mogelijk de draad weer op willen pakken. (Het liefst alles tegelijk)  (Vrijwel) geen zichtbare littekens, waardoor (ogenschijnlijk) min of meer bekrachtigd wordt dat het allemaal meevalt.  

Door te laten zien wat ik allemaal nog wel kan en daar iedere dag opnieuw volledig voor te gaan, lijkt het of alles weer “gewoon” is. Mijn littekens zitten van binnen. Onzichtbaar. En hoe hard ik voor mezelf ook blijf strijden tegen “iets” het maakt het niet zichtbaarder aan mijn buitenkant. De tijd verstrijkt, het leven gaat door, Jozé gaat door.

Achter die lach van mij, schuilt een “stil verdriet”. Heimwee naar mijn oude Ik.  Het is dealen met wat is. Dat lijkt me goed af te gaan. Niets is echter minder waar. Daarom ben ik veel buiten aan het lopen en aan het fotograferen. Het gaat (ook voor mij) echt niet allemaal vanzelf. Al laat ik dat voor mijn omgeving vaak wel zo overkomen.

Ik ben veranderd, in mijn hoofd is veel veranderd. Dit is helaas niet geheel in mijn voordeel.  Met regelmaat heb ik “heimwee”. Terug willen naar mijn oude “houvast”. In de huidige maatschappij, waarin alles veel, vol en druk is, loop ik heel snel over, omdat ik nog steeds “gewoon Jozé” wil zijn. In een gezin met twee pubers valt me dat zwaar. Vandaar dat het heerlijk is momenten met mezelf te hebben; ME-MYSELF-AND I. Op die momenten hoef ik geen dubbeltaken te verrichten en word ik niet overvraagd. Ik ben dan de beste vriendin van mezelf. Kan op die momenten supergoed met mijn nieuwe ik dealen 😉 … ik heb dan even niemand anders nodig.

Mijn nieuwe ik blijkt erg veel moeite te hebben met het leven van alle dag. Onverwachte “ad-hoc” gebeurtenissen/beslissingen, ze kunnen me van het ene op het andere moment totaal uitputten en (bij wijze van spreken) de stoppen bij me doen doorslaan.  De afgelopen dagen ben ik druk doende geweest met alle paperassen rondom het UWV. Energie vretend en heel confronterend om de medische dossiers e.d. te lezen. Tevens ook bevestigend in verschillende opzichten. Dat geeft ook weer een stukje berusting; “Jozé , je hebt niet gewoon een griepje gehad”.

“Het is moeilijk, maar niet onmogelijk”, zeg ik dan. Niets in ons leven is nog (zomaar) vanzelfsprekend. Bewust mezelf motiveren in de soms meest eenvoudige dingen die voorheen vanzelf en onbewust gingen. Nu kunnen ze me bergen energie kosten. Neem ‘s ochtends het opstaan. Daar waar ik voorheen altijd vroeg uit de veren was, een mandje was weg streek voor ik naar mijn werk ging, daar ben ik nu met mezelf aan het strijden. Doe ik eerst de boodschappen vandaag of is er iets belangrijkers te doen? Wat kost de meeste energie en hoeveel daarvan heb ik te besteden vandaag?

Gedachten zijn krachten ! Wandelen kost ook energie, maar op een heel andere manier. Lopen gaat als vanzelf, zeker in een rustige omgeving. De route die ik loop is weer een heel ander verhaal 😉 Maar door zo nu en dan eens “te verdwalen” komen ook (letterlijk) weer mooie dingen op mijn pad.

Toch, ondanks dat ik altijd voldaan terug kom van een wandeling, moet ik mezelf vaker “aan slingeren” om de wandelschoenen aan te trekken en te gaan. En dat is de laatste weken sterker aanwezig. Niet depressief zijn, maar in mindere mate gemotiveerd, vermoeider en vergeetachtiger zijn. Dit kunnen bijverschijnselen zijn van de medicatie die ik moet slikken, maar het kunnen ook anderen voortekenen zijn. Daarom van de week een uitgebreide bloedtest laten doen in het ziekenhuis en een afspraak gepland bij de neuropsycholoog.

Ik laat mezelf vooral van de beste kant zien, omdat ik die andere (sombere) kant niet wil laten overheersen. Die andere kant wordt geen meester van mij; hoe hard deze soms ook zijn best doet. Er is echter wel veel gebeurd en dat is langzaam aan het indalen bij mij. Jullie zien mij eigenlijk altijd “op mijn best”. (alhoewel make-up helaas ook niet meer alle wonderen kan verrichten 😉 ) Mijn gezin maakt mij dagelijks van heel dichtbij mee. Voor hen is het zeker niet gemakkelijk. Bij hen laat ik me namelijk volledig gaan.

Er zijn dagen dat ik niet lach, dat ik niet opgemaakt ben, mijn haren niet gedaan zijn en dat ik zelfs niet aangekleed ben (lees in pyjama of huispak loop) en niet buiten kom. Dit deel ik echter liever niet op social media en al zeker niet met foto’s 😉  Maar het is er wel en ook daar moeten wij, als gezin, mee dealen.

Ik wil niet vast komen zitten “in mijn hoofd”. Ik wil kunnen genieten van de kleine, simpele en mooie dingen. Voelen en beseffen dat ik leef. Energie op doen, zodat ik in de eerste plaats wat kan blijven betekenen voor mijn gezin, als moeder, als vrouw en daarnaast ook (een beetje) op mijn werk. Het wandelen en fotograferen is voor mij als een helende therapie, die ik nodig heb om mijn accu op te laden.

Ik wil anderen laten zien en meegeven dat wat ogenschijnlijk allemaal mooi, leuk en goed gaat, ook zeker een keerzijde heeft. Dat het absoluut niet vanzelf gaat. Dat het vallen en opstaan is met een lach en humor, maar zeker ook met tranen. Dat wij als gezin moeten inleveren. Dat we keuzes moeten maken. Het is voor mij niet meer en-en, maar of-of.  Niet meer nog vlug even dit en nog even vlug dat.

Het gaat om wilskracht, karakter en doorzettingsvermogen. Mijn intentie is om anderen mee te geven dat er veel mogelijk is … hoe zwaar of moeilijk het soms in het leven ook kan zijn; Het is hoe jij het ziet.

Neem de onderstaande (door mij gemaakte) foto; Je kan een dode boom zien met dorren takken, of je kijkt op een andere manier en ontdekt een “wolkenboom”.  De manier van kijken is belangrijk en deze mag per dag verschillen. Doe het op de manier die goed voelt en bij jou past. Laat je vooral niet opleggen hoe je ergens naar moet kijken en hoe iets zou moeten zijn; We zijn allemaal mensen, allemaal uniek. We doen het allemaal op “eigenwijze”, met onze eigen rugzak van het leven.