Het is Pasen en dat is tevens het begin van de twee weken meivakantie voor de kinderen.
In mijn beleving zouden de kinderen nog een week naar school moeten na de paasdagen en zou dan pas de meivakantie beginnen. Het staat gewoon goed in mijn agenda hoor en waarom ik het dacht? Ik weet het niet. Tijdsbesef is momenteel een dingetje, net als vergeetachtigheid en moeheid. Maar goed… de meivakantie is begonnen.
De voorheen gestructureerde moeder schiet in “standje paniek” . Wat resulteert in snel leegtrekken van mijn (toch al niet meer zo’n grote) accu. Verdomme !!! … waarom gebeurt me dit? En niet alleen mij, want de accu van mijn auto begaf het ook tijdens het halen van de laatste boodschappen. Eén ding komt nooit alleen. En al die onvoorziene omstandigheden komen als kogels bij me binnen. Het zijn “aanslagen” en brengen me van slag. Chaos in mijn hoofd … één grote warboel.
Waarom? Omdat ik het niet in de hand heb. De controle en hiermee het overzicht kwijt ben. Het hele leven is onvoorspelbaar. Structuur is immers niet altijd en overal toepasbaar. (hoe mooi de theorie ook klinkt) Er liggen altijd onverwachte dingen op de loer. En daar zit voor mij de bottleneck … iedere keer weer. Dat is één van mijn “onzichtbare handicaps”, waar ook mijn directe omgeving last van heeft.
Het niet meer direct kunnen handelen op een onverwachte situatie omdat er in mijn hoofd een soort kortsluiting ontstaat. Een vaak uitputtende versie, die niet goed te omschrijven valt. Het duurt een tijdje voor ik er weer van hersteld ben. Met mijn positieve spirit denk ik nog (te)vaak door te kunnen gaan. Daarna komt de “genadeklap”, zoals een paar dagen terug. Ik zou dit zo graag voor willen blijven.
De grenzen zijn hierin voor mij nog steeds onzichtbaar en ik stap er regelmatig weer overheen. Er is niemand die aan de (spreekwoordelijke) grens staat en me tegenhoudt. Ook al maak ik veel bewuster keuzes, ben ik meer bezig met het inschatten van mijn energie verbruik en neem ik vaker kortere rust momenten, toch krijg ik met regelmaat de deksel op mijn neus. Ik vind ook zoveel leuk en ik blijf een ondernemend mens. De aard van dit beestje haal je er niet uit 😉
Niets in het leven is zeker …. voor niemand, ook niet voor mij.
Inmiddels zijn we op de camping. Dit is de plek waar ik nu, naar een paar dagen, de rust weer heb gevonden. Waar ik de boel de boel laat. Waar ik probeer mijn gedachten en gevoelens te ordenen. Waar ik tot de conclusie kom dat de afgelopen tijd mentaal intensief is geweest en ik daaraan nu ook toe durf te geven. Waar ik besef dat er nog een spannende tijd zit aan te komen. Een tijd waarin de UWV keuring plaats gaat vinden en ik de MRI in ga voor de jaarlijkse controle. Maar hé, ik heb het niet in de hand. Overgeven aan wat is …
Ik ben daarom het boek BLIJ MET EEN HERSENTUMOR gaan lezen van WILL PYE. Hij krijgt op zijn 31e de diagnose dat hij een hersentumor heeft ter grootte van een golfbal. Will vertelt hoe hij deze situatie kon ervaren zonder enige stress of narigheid. Hoe de diagnose de gelegenheid bood voor een diepgaand groeiproces en hoe ook wij die geschenken van zo’n wake-up call kunnen verkrijgen. Hij begint het boek met een boeddhistisch gezegde: DE DOOD IS ZEKER, WANNEER HIJ KOMT IS ONZEKER; DUS, WAT IS OP DIT MOMENT BELANGRIJK?
En dat is het precies; wat is op dit moment belangrijk? Voor mij nu heerlijk genieten op deze 2e paasdag, bij ons Rijkdom, in het zonnetje (onder een parasol 😉 ) met dit interessante boek waarin ik net gelezen heb dat dit leven slechts een kortstondig geschenk is. Laten we dit cadeau helemaal uitpakken en ervan genieten….
Ik vind het fascinerend om te lezen hoe anderen omgaan met verlies en acceptatie in het leven. Ik weet dat een ieder het op eigen wijze doet en dat je het uiteindelijk, is het niet rechts- dan wel linksom, zelf zal moeten doen. Niets in het leven gebeurt zomaar, dus ik ben er van overtuigd dat dit boek me weer een stapje verder zal brengen en nieuwe/andere inzichten gaat geven in mijn groei-proces.
“Mijn boek is nog niet uit” 😉
