Gisteren en vandaag naar het ziekenhuis geweest. Gisteren voor het aansluiten van de holter. (24-uurs elektrocardiogram). Vandaag voor de fietsergometrie en tevens meteen de uitslag van beiden onderdelen bij de cardioloog.
Het ziekenhuis blijft “een dingetje”. Ik merk dat het mentaal behoorlijk wat met me doet. Hoe goed ik ook op mijn ademhaling let, hoe rustig ik ook (probeer) te blijven, het heeft behoorlijke impact, ieder keer weer als het eenmaal zover is.
Voor degene die niet het hele verhaal kennen … meneer de cardioloog is niet “my kind of person”. Hij verstaat zijn vak, weet waar hij over praat, maar in de omgang met mensen is hij niet zo’n ster. Inmiddels kan ik ermee dealen en stel ik me erop in. Mijn verwachtingspatroon is een beetje bijgesteld zal ik zeggen. Manlief is mee vandaag … in case of.
Ik heb sterk de indruk dat de cardioloog bij mijn gegevens in de computer in een (geheim)code heeft gezet … “heks”, of “moeilijke vrouw”. Hoe dan ook, hij heeft zijn stinkende best gedaan om aardig te zijn en heeft zich vooraf goed ingelezen. Maar ik blijf een “moeilijk geval” (dit zijn deze keer mijn woorden 😉 ) Een cardioloog is namelijk niet gespecialiseerd in hersenen en de eventuele daarbij behorende restverschijnselen na een operatie. (Dit is een onomkeerbaar feit)
De prioriteit gaat niet uit naar het hart, volgens de cardioloog. Mijn klachten zijn niet alleen te wijten aan de ritmestoornissen. Hij wil mijn bezoek aan de neuroloog afwachten om te zien wat deze ervan vindt. Ik heb de fietstest vroegtijdig moeten stoppen omdat ik veel last van hoofdpijn kreeg. Uit het gemaakte hartfilmpje blijkt dat er inderdaad afwijkingen zijn, maar deze zijn kort. De bloeddruk is na inspanning weer vrij snel normaal, wat een goed teken is.
Ik weet dat er nog steeds hartritme stoornissen zijn. Ik voel ze soms, maar ze zijn niet overheersend en duren vaak niet lang. Inmiddels, (mede door de yoga lessen) ben ik me meer bewust van mijn lichaam en kan de ritmestoornissen vaak in verband brengen met emotie of na (zwaardere) inspanning. Ook (teveel) koffiedrinken heeft invloed merk ik. Maar … ik ben geen arts. Ik heb in ieder geval alles benoemd. Ook de dingen waarvan de cardioloog vindt dat het misschien meer in het plaatje “van het hoofd” thuis hoort. Hij wil me over een half jaar terug zien.
Nadat ik eerst (compleet out) op bed ben gaan liggen, heb ik op internet toch even (eigenwijs) gecheckt wat boezemfibrilleren precies inhoud. Het is niet geheel onschuldig en luchtig, zoals het me vanochtend is doen overkomen. Omdat ik nog een jonge vrouw ben ( volgens een complimenteuze cardioloog, hoewel ik toch richting een halve eeuw ga 😉 ) heb ik minder kans dat er bloedstolsels naar de hersenen zouden kunnen schieten wat tot een beroerte, CVA of herseninfarct kan leiden .Dit gebeurt vaak bij mensen boven de 65+ die hieraan lijden.
Tja, daar gaan we weer … “ik pas niet in het (standaard) hokje”. Ook de tumor in mijn hoofd komt vaak bij oudere mensen voor en toch zat ie in mijn hoofd. Mijn trombose been (in 2006) werd ook niet direct gezien als zijnde trombose. En omdat ik niet alle symptomen heb die in het rijtje staan van boezemfibrilleren …. Ach laat ook maar. Het heeft geen zin me hierover op te winden.
Ik laat alles weer bezinken. Dubbele gevoelens … enerzijds niet echt iets schokkends te horen gekregen, maar anderzijds merk ik dat het me behoorlijk onzeker maakt. Onzeker … omdat ik in het verleden vaker heb gevoeld dat er iets was, waar niet (goed) naar geluisterd is. En dat is dus “dat (ziekenhuis) dingetje”.
Ik ga hier niet in blijven hangen. Ervaring is inmiddels dat dit voortaan enkele dagen verwerkingstijd nodig heeft. Die neem ik dan ook, op mijn manier. Gedachten zijn krachten !!! Er staan positieve dingen in het vooruitzicht en daar ga ik me op focussen.
Ik blijf goed naar mijn lichaam luisteren, ben er lief voor en ga nog minder hard zijn voor mezelf. Blijf binnen mijn grenzen, wat een ander er ook van vindt. Blijven vertrouwen in mezelf, in mijn lichaam en geest. Morgen gezond weer op, wandelschoenen aan en een lekker stuk lopen. Goed voor lichaam, geest en conditie. Genieten van het feit dat het kan. Dat is de (mooie) keerzijde van de medaille … de kleinste dingen betekenen zoveel meer !!! CARPE DIEM .
