Naast de mooie kleine dingen in het leven, zoals een lief persoonlijk kaartje in de brievenbus ontvangen, bestaat er ook de harde werkelijkheid. De regels volgens de wetgeving van Nederland bijvoorbeeld. Iets waar ik weer tegenaan loop en voor mijn gevoel voor moet blijven “vechten”. Nu leer ik al doende wel dat ik mijn energie beter kan steken in belangrijke zaken en dat ik in mijn eentje, met alle goede bedoelingen, de wereld niet kan veranderen. Maar toch, sommige zaken moet ik wel aanpakken omdat anders “mijn zaak” ergens onder op de stapel blijft liggen. Soms maakt het me boos. Boos om de onrecht en oneerlijkheid. BOOS omdat het nog steeds niet geregeld is met mijn rijbewijs.
Daar ik gelukkig mijn frustraties goed kwijt kan in het schrijven ben ik er even voor gaan zitten om ook dit een plekje te geven. Ik weet, dat als ik dit over een tijd terug lees, het mij weer goed doet om te zien dat ik hoogst waarschijnlijk weer enkele stappen verder ben. Dat motiveert me in de eerste plaats om te schrijven (zelf-therapie 😉 ) Ook weet ik dat er “mede-genoten” zijn die tegen dezelfde muren aanlopen en die zich in mijn verhalen zullen herkennen. Misschien wat troost in kunnen vinden dat ook zij niet alleen staan, hoe frustrerend soms ook.
Ik heb niet alleen last van overprikkeling maar doseren in emoties is voor mij ook een dingetje. Het één komt hoogstwaarschijnlijk voort uit het ander, maar toch. Als mij (voor mijn gevoel) onrecht wordt aangedaan, of dingen gaan niet op een eerlijke of onverwachte manier, als mensen (dominant) hun stem gaan verheffen, of harde uitspraken doen, dan is mijn rem aardig ver te zoeken. Zeker op het moment dat het al wat verder op de dag is, en ik al behoorlijk wat prikkels achter de kiezen heb. Zo ook tijdens mijn telefoontje naar het CBR.
15 november ben ik bij de neuroloog geweest voor een medische keuring. (hierover schreef ik in het blog; vervolg APK) Na de medische keuring is het de bedoeling dat je de rekening van de neuroloog betaalt. Dit gaat via een rekening die je per post ontvangt (niet via de mail, i.v.m. de nieuwe privacyregeling). Als het geld is overgemaakt naar het ziekenhuis en het geld binnen is, versturen zij het medisch verslag van de neuroloog naar het CBR. Tot zover is alles duidelijk …
Maar wat als je de rekening van het ziekenhuis niet per post ontvangt? Niet na het weekend, niet na nog eens 2 dagen en niet na nog 3 dagen. Juist, dan neem ik contact op om verhaal te halen. Mazzel dat er in het ziekenhuis een aardige assistente de telefoon aan nam, mijn probleem direct snapte en alles (alsnog) meteen in werking heeft gezet. So far, so good … zou je denken.
En dan? Dan reist bij mij de vraag of het verslag is aangekomen bij CBR. Is het nu dan wel echt opgestuurd? Het is inmiddels 7 december en ik heb nog niets vernomen. Vorige week een mail naar het CBR gestuurd omdat telefonisch contact (in dit soort zaken) mij erg veel energie kost. De beloofde -wij-nemen-binnen-vijf-dagen-contact-met-u-op-termijn- die wordt vermeld op internet, is ook (weer) niet nagekomen. Frustratie, dat hoef ik vast niet verder uit te leggen.
Omdat Marco thuis aan het werk is en ik ondertussen wil weten hoe het zit, besluit ik om te gaan bellen met CBR en te informeren naar de stand van zaken. Fijn om Marco “achter de hand te hebben”, want op het moment dat het gesprek (te) moeilijk wordt voor mij is hij daar om bij te springen 😉 Echter blijk ik hem in deze niet nodig te hebben. (het verdient weliswaar geen schoonheidsprijs … het was niet bepaald een “chique telefoongesprek” kan ik vertellen)
Na het intoetsen van het algemene nummer en een voorkeuze gemaakt te hebben, zet ik de telefoon op luidspreker. Een stem zegt dat de wachttijd meer dan 20 min. zal zijn. Pfff, oké … met een schuine blik kijk ik Marco vragend aan. ”Doen”, zegt hij. “Gewoon bellen, zeker omdat er nog niet gereageerd is op de mail”. Geduld is een schone zaak, dat heb ik inmiddels wel geleerd.
We zitten samen aan de huiskamertafel met ieder een laptop voor ons en de telefoon tussen ons in. Marco hard aan het werk, ik bezig met het uitzoeken van polissen van zorgverzekeringen. Volgens mij is het moment nu daar dat deze ook eens moet worden aangepast of omgezet. Dat uitzoeken blijkt ‘m na een tijdje niet te worden voor mij. De (hoogst) irritante stem door de luidspreker van de telefoon, die me om de zoveel tijd mededeelt dat ik nog even geduld moet hebben, werkt op mijn zenuwen. (ook op die van Marco trouwens). Ik besluit om het onderdeel zorgverzekering maar even met rust te laten. Ik check ondertussen mijn mail, kijk even rond op Facebook, lees een interessant artikel en zie dan op mijn telefoon dat ik inmiddels al meer dan 48 minuten in de wacht sta. Weer kijk ik Marco aan, die inmiddels met een headset op, in gesprek is met een collega in Amerika. Ik krijg een “ja-knik”, wat dus betekent dat ik gewoon verder moet gaan met geduld hebben.
Ondertussen heb ik op tafel mijn BSN-nummer klaar liggen, het referentienummer en allerlei aantekeningen van contacten met personen bij CBR, die ik vanaf april dit jaar gemaakt heb (gelukkig maar, zal achteraf blijken). Ik ben er klaar voor, maar “aan de andere kant van de lijn”, blijkt het nog steeds erg druk te zijn.
Geduld, geduld, geduld. Dan na 1 uur en 40 minuten (ja,ja,ja) krijg ik een dame aan de telefoon. Ik meld haar al de gegevens die ze nodig heeft en krijg dan de vraag waar ze me mee van dienst kan zijn. Serieus, ik moest er echt even over na denken waarom ik ook alweer belde, na zo’n lange tijd van wachten. Ik vraag haar naar de stand van zaken en of inmiddels het verslag van de neuroloog binnen is. “Dat ga ik even nakijken/-vragen. Heeft U een ogenblikje geduld?” -#@^$*- daar ontstaat mijn eerste “kleine kortsluiting”. Natuurlijk heb ik geduld, ik wacht pas 1 ½ uur. Daar klinkt de (inmiddels niet meer te hebben) irritante stem weer door te telefoon; “nog even geduld alstublieft, U wordt zo spoedig mogelijk geholpen”. Een (heel ander) stemmetje in mijn achterhoofd, maakt me erop attent dat deze dame nu wel het goede knopje dient in te drukken op haar door-verbind-systeem. Op het moment dat zij nu het verkeerde knopje gebruikt zal de verbinding verbroken worden (net zoals ik een tijdje terug meemaakte) en is al het LANGE wachten voor niets geweest.
Na nog eens zo’n 10 minuten gewacht te hebben is de dame weer terug met het goede nieuws dat het verslag van de neuroloog binnen is. Of ik zo voldoende informatie heb? Nééééé … natuurlijk niet !!! Ik zit met kromme tenen, probeer rustig te blijven en krijg het nog net voor elkaar om vriendelijk te vragen hoe lang het nu duurt voor ik uitsluitsel krijg om weer te mogen rijden en of ik nog een eventuele rij test zal moeten doen. Over een rij test kan zij geen uitspraak doen (wat ik ook wel begrijp), maar op de vraag hoe lang het gaat duren geeft ze me het antwoord dat ik over 8 weken meer zal weten. Het is namelijk erg druk. Tja, dan slaan bij mij de eerste stoppen compleet door en word ik boos. Wanneer ze mij (onterecht) meedeelt, op een zeer dominante wijze, dat ik zelf vanaf mei geen contact meer heb opgenomen, ontstaat er complete kortsluiting !!!
Marco gebaart me dat ik rustig aan moet doen. Te laat … ik heb geen rem meer. Met de aantekeningen voor me op tafel, roep ik allerlei datums waarop ik contact heb opgenomen, ik noem naam en toenaam. Dat ze maar eens goed in het systeem terug moet kijken. Dat ik zelfs nog persoonlijk contact heb gehad met een CBR-arts omdat er onduidelijkheden waren over de termijn van niet mogen rijden. Dat er de ene fout na de andere is gemaakt en dat het sowieso niet normaal is dat iemand zo lang aan de telefoon moet wachten. (Nog niet te spreken over de (onnodige) kosten die ook hier weer mee gemoeid zijn. Kosten, net als voor de neuroloog, die nergens te verhalen zijn) Dit alles ratelde ik natuurlijk zonder onderbreking, bijna in één adem door. 😉
Natuurlijk is zij niet de persoon waar ik mijn frustraties op moet botvieren en terecht maakt zij de opmerking dat mijn manier van reageren niet gepast is. (ze kreeg eigenlijk niet eens de kans mij te onderbreken) Wat een ellende dit, wat onnodig allemaal, naar mijn gevoel.
Het werd haar wel duidelijk, omdat ze waarschijnlijk terugkeek in het systeem, dat de manier waarop er met “mijn case” wordt omgegaan echt niet door de beugel kan. Mijn heftige emotie raakte haar. Ze heeft me beloofd dat ik binnen 10 dagen uitsluitsel zal krijgen. Dat zij dit volgens de regels niet mag doen. Dat ze een uitzondering maakt. Dat ze er SPOED achter zet. Tjee zeg … ja natuurlijk kan het nu omdat ik enorm uit mijn plaat ga. Sorry dame, jij bent niet degene die de regels maakt, jij bent degene die (onterecht) “de klappen” vangt. Jij weet net zo goed als ik (inmiddels) dat er zoveel onduidelijkheid is wat betreft deze regelgeving, dat jij het zelf ook niet meer weet. Jij moet naar mijn idee gek worden van dit baantje, een echte passie kan dit (in mijn ogen) niet voor je zijn. Ik heb respect voor je en uiteindelijk heb ik je ook netjes bedankt en mijn excuses aangeboden voor mijn ongeremde gedrag.
Maar weet je … ik handel keurig netjes volgens de regels. Ik doe een melding van een hersenoperatie en vul, zoals het volgens de wetgeving hoort, een gezondheidsverklaring in. Ik blijf keurig netjes uit mijn auto, omdat ik mezelf maar zeker andere mede weggebruikers niet in gevaar wil brengen. Het is toch begrijpelijk dat je na zo’n 14 maanden niet altijd afhankelijk meer wil zijn van anderen of van het openbaar vervoer? Ik heb naar mijn mening al genoeg ingeleverd. De neuroloog acht mij rij geschikt. Ik wil door met mijn leven, al is dit aangepast. Ik heb alle begrip voor wachttijden, maar volgens mij is het niet slim om alles op één hoop te gooien daar bij het CBR. Is het beter onderscheid te maken tussen gezondheidsverklaringen, rijexamens, rijontzeggingen etc. Verschillende afdelingen hiervoor, zodat er meer gestructureerd en gericht gewerkt kan worden. Maar goed, dat zal wel simpel denken zijn van mij. En dit is zo’n gevalletje: – jij-kan-in-je-eentje-de-wereld-niet-veranderen-Jozé … Laat los, laat gaan.
Wat een emoties tegelijkertijd … boosheid, frustratie, onmacht, verdriet. Ook hierin is voor mij overduidelijk een minder sterke filter. Alles gaat als een razende tekeer en resulteert achteraf in een enorme overheersende (mentale) vermoeidheid. Had ik het achterwege moeten laten? Had ik Marco moeten laten bellen? Allerlei vragen die ik me achteraf stel. Nee, ik vind van niet. Ik heb gevoelsmatig juist gehandeld met Marco als back-up. Ik wil het niet zien als “een overwinning”, omdat ik niet trots ben op mijn manier van reageren. Maar ik zie het wel als een stap vooruit, omdat ik trots ben op de ervaringen die het me rijker maakt en de inzichten die ik hierdoor krijg. Leren is proberen …
Alles komt goed … “NOG EVEN GEDULD AUB”
