Deze foto (die ik tegenkwam op de Facebookpagina hersenletsel-uitleg) raakte mij enorm. Vooral de eerste en de laatste zin.
Tja … story of my life. My new life
Ik heb nog een leven, dat is een feit. Een totaal ander leven weliswaar. Geen onverwachte uitstapjes meer, maar alles plannen. Mijn tempo ligt beduidend lager en als er onverwachte dingen gebeuren ben ik totaal van slag. Prikkels verwerk ik moeilijk en komen keihard binnen. Maar toch ben ik dankbaar.
Met de kerst in het vooruitzicht, oud-en-nieuw al aardig dichtbij en dit in combinatie met de tranentrekkende (kerst) reclames op de tv, maakt dat ik achterom kijk naar een jaar wat ik “overleeft” heb. Zoveel wat er in één keer op mijn pad is gekomen, naast de operatie en het herstel daarvan. Een leven dat totaal is veranderd. Letterlijk door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Niet meer weten waar te beginnen. Het liefst alles in één keer willen aanpakken … of eigenlijk het liefst willen gaan slapen, wakker worden en hopen dat het een boze droom is geweest.
Tot nog toe ben ik iedere ochtend wakker geworden in de pure werkelijkheid. Heb ik gelukkig vaak de kracht om mijn positiviteit in te zetten en werkt mijn lichamelijke conditie mee. Ik ben me zeer bewust van dit voorrecht. Ik bedenk me vaak dat er veel mensen zijn die het veel “slechter” hebben dan ik. Dit neemt echter mijn eigen pijn en verdriet niet weg. Want er is veel waarvan ik afgelopen jaar afscheid heb moeten nemen. Tegen iets wat niet meer terug komt blijven “vechten” werkt niet. Het vreet energie. Energie die ik niet meer (in overvloed) heb. Energie die ik graag in andere dingen kan en ook wil steken. Ook al voelt het nog regelmatig als onrecht of oneerlijk … het is nu eenmaal wat het is.
LOSLATEN IS VERTROUWEN HEBBEN IN NIEUWE MOGELIJKHEDEN. Langzaam aan dienen de nieuwe mogelijkheden zich aan. Ze komen op mijn pad omdat ik aan het loslaten ben. Ik (eindelijk) meer naar mezelf durf te luisteren en voor mezelf durf te kiezen. Alle emoties durf toe te laten, al komen ze nog vaak onverwacht en heb ik ze niet altijd onder controle. Het is nodig … nodig in het proces van rouwen, verwerken en leren dealen met.
Op mijn manier vrede hebben met wat ik wel heb. Op dit moment voelt het goed om op de maandag ochtend enkele uurtjes (in alle rust) aan het werk te kunnen zijn. Mijn passie te kunnen (blijven) uitvoeren. Weliswaar op een andere manier. Eentje met nieuwe mogelijkheden. Het geeft me voldoening. Blij met een werkgever die dit voor me mogelijk maakt. Ik heb inmiddels een fijne job-coach. Een warm persoon, die mij het vertrouwen weet te geven dat ik kwaliteiten bezit die we kunnen gaan benutten. Hoe? We gaan het zien, het voelt goed en dat is belangrijk.
De muren waar ik de afgelopen tijd tegen op ben gelopen veranderden soms in spiegels. Deze waren confronterend, verdrietig en hard, maar blijkbaar nodig. De strijdlust ben ik nooit verloren. Het leert me echter ook dat het een enorme valkuil kan zijn. De buitenwereld ziet mij sterk zijn en concludeert daaruit dat alles goed gaat. Dat is natuurlijk niet (altijd) zo. Verdriet toe laten mag dan ook een vorm van sterk zijn … ik laat het niet zomaar aan iedereen zien.
Als ik terug kijk dan mis ik inderdaad het impulsief en spontaan dingen kunnen gaan doen. Er moet zoveel gepland worden. Zo tegenstrijdig met hoe ik altijd ben geweest. Daar tegenover zijn er veel andere mooie dingen en (persoonlijke) ontwikkelingen voor terug gekomen. Het blijkt dat nu ik vertrouwen begint te voelen in nieuwe mogelijkheden, ik makkelijker kan loslaten. Ik ook die andere weg echt durf te bewandelen. Dat ik dit kan en mag doen in een passend tempo, met mijn mogelijkheden. Niets is meer gewoon of vanzelfsprekend en juist dat maakt het leven héél bijzonder.