In één van mijn vorige blogs schreef ik dat manlief mij voor de gek hield voor wat betreft de kosten van de APK van mijn 16 jaar oude bolide. Helaas voelde ik me bij mijn “persoonlijke APK” ook enigszins voor de gek gehouden en kom ik deze ronde niet weg met het luttele bedrag van 19.95 .
Deze “keuring” blijkt niets meer te zijn dan plaats nemen aan het bureau van een (onafhankelijk) neuroloog en antwoord geven op de vraag hoe het gaat, of ik nog epileptisch aanvallen heb gehad en of ik lichamelijk uitval heb. Zoals jullie weten praat ik graag, maar met het beantwoorden van deze vragen kreeg zelfs ik nog geen 5 minuten gevuld. Voor dit consult staat 10 – 15 min. Tja, het is toch dik 100 euro wat ik mag neer tellen, dus wil ik graag waar voor mijn geld. 😉 Ik ben immers met de bus moeten komen en naar mijn idee voelt het alsof dit ook via de telefoon had gekund.
Ik stel hem de vraag of ik geen neurologische testen krijg, waarop hij me aardig verbaasd aankijkt. “Ja”, zeg ik, “ik heb begrepen van medegenoten dat er getest moet worden op bepaalde functies. En dat afhankelijk daarvan een eventuele rij test noodzakelijk is”. Ondanks dat deze man mij nog niet rechtstreeks in de ogen heeft gekeken, lijkt het alsof ik water in zijn ogen zie branden en daarin lees; “Ooh jee,, een bij-de-handje en het is al 12.00 uur geweest … daar gaat mijn lunchpauze.” Ja het is goed zeg. Ik ben al zolang aan het afwachten en er is bij het CBR al zoveel mis gegaan. Ik ben nu hier, mag er vet voor betalen, dus doe je ding en doe het goed !!! (mijn gedachten)
Ondertussen vraagt meneer de dokter hoe ik die andere mensen ken. Ik zeg een beetje lacherig dat er een clubke is opgericht voor mensen met NAH. Dat maakt hem direct duidelijk dat ik “vooronderzoek” heb gedaan en ik bemerk dat hij dit erg kan waarderen. Hij heeft niet met zomaar iemand te maken 😉 Ik voel me trots en besef dat het voor het eerst sinds de operatie is, dat ik een doktersbezoek alleen afleg. Nu stelt dit weliswaar niet veel voor en hoef ik geen nare onderzoeken te ondergaan, … maar toch, ik doe het wel.
Nadat ik de testjes heb gedaan en met hem eerlijk gesproken heb over mijn concentratie, kan hij niet anders dan concluderen dat ik het autorijden serieus neem. Hij vindt dan ook dat ik rij bevoegd ben en maakt hier melding van bij het CBR. Het is nu afwachten wanneer CBR akkoord geeft en voor hoe lang. Voor het verwijderen van de hersentumor staat namelijk een rijbevoegdheid van 5 jaar, voor de epileptische aanvallen 2 jaar. Nu ga ik er vanuit dat het één voort komt uit het ander. Maar goed, ik ben ik en weet niet hoe dit bij het CBR beoordeelt gaat worden. De neuroloog kon dit voor mij ook niet beantwoorden. Zelfs niet nadat hij de moeite had genomen om op internet één en ander op te zoeken voor mij.
Ik heb de beste “APK-keurder” de hand geschud en bedankt voor zijn tijd. (inmiddels toch een dikke 15 min. binnen geweest) Hij beantwoordde dit met: “misschien tot over 2 jaar dan”. Waarop ik het niet kon na laten om te zeggen dat ik er dan op zijn minst een kopje koffie bij lust. 😉
Of ik nu blij ben dat ik (tot nader bericht) mag autorijden? Uiteraard vind ik het fijn weer legaal achter het stuur te mogen zitten. Gevoelsmatig is er echter niet veel veranderd voor mij. Sterker nog, dit bezoek aan de neuroloog heeft me voor wat betreft het auto rijden geen extra zekerheid gegeven. Het blijft per dag, zelfs per uur, kijken wat ik aan kan. Het CBR heeft het laatste woord in mijn rijbevoegdheid, maar ik blijf zelf verantwoordelijk voor mijn (rij)gedrag. Het is in ieder geval een heerlijk gevoel dat ik niet meer zo afhankelijk van anderenen ben … Halleluja !!!
De komende tijd is het een kwestie van ontdekken, ervaren en bijstellen. My new life.
