Op de startpagina van dit blog, in het stukje over Mij, schrijf ik dat ik weiger om door het leven te gaan met enkel en alleen het “stempel” NAH. Dat ik wil denken in oplossingen … dat er in veel dingen mogelijkheden zullen zijn. Weliswaar anders dan voorheen en dat het een (lange) zoektocht is. Ik wil aan deze gedachten blijven vasthouden en die zoektocht blijven bewandelen. Ik wil het positieve blijven zien. Maar momenteel lukt het me even minder goed.
Waarom lukt het minder goed ? Het is niet zo dat het me helemaal niet meer lukt, maar ik merk dat er op verschillende gebieden tegenwerking is, dat er veel onbegrip in mijn omgeving is en dat ik zelf met een soort van schuldgevoel kamp. Daar komt een portie ongeduld bij in combinatie met het steeds meer (dagelijks) ervaren dat ik never- nooit- meer de energie terug krijg van de oude vertrouwde Jozé. En dat is naast confronterend ook enorm pijnlijk. Vooral naar man en kinderen toe.
De alle-ballen-hoog-houdende-mama is nu na een uurtje of 2-3 uit “gejongleerd”. Een aantal rust momenten op een dag zijn niet nodig maar eerder noodzakelijk. Ik neem ze, omdat mijn lichaam dit duidelijk aangeeft … suizende oren, hoofdpijn, evenwicht stoornissen, het gevoel van flauwvallen tot zelfs lichte paniekaanvallen. Binnen ons gezin zijn duidelijke afspraken gemaakt; is mama in de slaapkamer en is de deur dicht … laat die deur dan ook dicht en laat mama vooral even met rust. “Prikkelarme” momenten voor mij om de accu weer op te kunnen laden. Even uit “de ruis van de dag” … uit alle hectiek en drukte om me heen. Zo bizar hoe je dat opeens niet meer kan handelen. Dat “het minste” al snel teveel is.
Ik, met mijn denken in oplossingen en kom-op-niet-flauw-zijn-mentaliteit, had gedacht er nu ongeveer wel zo’n beetje klaar mee te zijn. Weer een beetje op de rit te zijn en weer als vanouds “de bezige bij” te kunnen uithangen. In plaats van op de rit, zit ik nu op spoor 2 😉 en dat bezige-bijen-pak hangt aan de lijn. Het voelt alsof ik een-luie-draken-pak aan heb. En dat pak past me voor géén meter. Het-bezige-bijen-pak past niet meer. Dat is me wel duidelijk. Ik weet dat ik het ook niet meer moet proberen aan te trekken. Is alleen maar frustrerend. Net als jezelf steeds blijven voor houden dat je op maandag weer (opnieuw) begint met afvallen. Dit is geen kwestie van geduld of jezelf voor de gek willen blijven houden, maar een kwestie van inzichten en wijsheden die ik de afgelopen tijd heb opgedaan.
En daarbij komt er een portie schuldgevoel om de hoek kijken. Want hoe K**** is het om er voor mijn gevoel als mama niet altijd te kunnen zijn. (Nu zitten 2 pubers in huis over het algemeen ook niet te wachten op een mama met “wijze raad”) Laten we wel wezen, in deze fase van hun leven hebben ze wel een basis nodig. Een beetje stabiliteit en structuur. Een plek waar je je verhaal kwijt kan. Het is niet tof als je thuis komt uit school en je mama (weer) doodmoe aantreft op de bank of in bed. Dat mijn lontje kort is, dat ik het zelf niet meer overzie.
Ik hoor velen nu denken hoezo schuldgevoel? Tja, ook al heb ik niet gevraagd om “ziek” te worden en ben ik altijd nog wel het liefst zelf degene die iets overkomt, mijn gezin wordt ongewild meegenomen in dit proces. Voor mijn gevoel doe ik ze toch tekort. Als empathisch persoon is het zo moeilijk om wel aan te voelen wat er nodig is, maar dit niet te kunnen geven.
Ik mis mijn energie enorm. Ik mis de logica in mijn hoofd, ik mis de structuur maar vooral de gezellige mama die ik altijd ben geweest. De ondernemende, enthousiaste mama. De mama die van niets iets kon maken en ter plekke een leuke activiteit verzon. Die mama zit voor mijn gevoel in het-bezige-bijen-pak. En dat past niet meer … dat hangt daar een beetje te wapperen aan de lijn. Deze mama ziet er (naar omstandigheden) best aardig uit vanaf de buitenkant, dus is het begrip van 2 pubers vaak ver te zoeken En dat kan ik ze (als ik heel eerlijk ben) ook niet kwalijk nemen. Het is keiharde realiteit. Want hoe leg je uit dat je de ene dag wel een boodschap kan doen, maar dat dit je de andere dag teveel energie kost en dat dus niet lukt?
Wat is het een zoektocht. En wat komen er naast het lichamelijk en geestelijk herstel veel confrontaties op het pad. Wat een impact … Een impact die ik een jaar geleden niet had voorzien.
Tegen beter weten in ga ik verder aan mijn zoektocht met nog steeds de “Eigenwijze” gedachten dat er mogelijkheden zijn. 7 keer vallen en 8 keer opstaan … Ik houd vol, omdat ik weet dat het me naar iets moois zal leiden. Mooie dingen ontstaan niet vanzelf …
