Soms lijkt het leven oneerlijk. Lijkt het erop alsof alle tegenslagen, in één keer voor jouw deur worden gesmeten. Lijkt het erop dat je niet de kans krijgt om ze stuk voor stuk te verwerken. Dat je ze in één keer moet verwerken en er maar mee moet dealen. Dat beschrijft mijn gevoel van afgelopen tijd.
Tegenslagen zijn oké; een leven zonder geeft me geen kans tot groei. Maakt het leven te voorspelbaar en geeft me geen uitdagingen meer. Laat me geen (grote) dromen meer dromen en zorgt ervoor dat mijn ontwikkeling komt stil te staan.
Oneerlijke tegenslagen daarentegen, hebben voor een behoorlijke terugval gezorgd. Daar waar ik aardige stappen vooruit had gemaakt, werd ik in één keer teruggeworpen en geconfronteerd met het gevoel terug bij af te zijn. Zoiets als: ‘Ga terug naar ‘start’, u ontvangt geen 200 gulden’. (dat stond destijds, toen we thuis nog bordspelletjes speelden, op een kanskaart in het Monopoly-spel). Het leven lijkt ook een beetje op een spelletje dat gespeeld wordt. Ik houd van spelletjes, mits ze eerlijk gespeeld worden. “Valsspelers” zijn nooit mijn vrienden geweest. Echter houd ik van mensen die proberen het spel slim te spelen, zonder vals te zijn. Die de moeite doen om er een mooi en toch spannend spel van te maken. Die er gaande weg eventueel zelfs winst uit weten te halen.
Ik weet dat het zinloos is om zittend met een hangend hoofd aan de “spelletjes- tafel” te blijven mokken. Dat het boos omver gooien van het bordspel niet de oplossing is. Sterker nog … het geeft een rotzooitje.
Inmiddels ligt het spel weer geordend op tafel. Alle valsspelers heb ik de deur gewezen. Zij zijn niet meer welkom. Ik heb de kanskaarten goed en eerlijk geschud en weer in een keurige stapel op het spelbord gelegd. Ik ga verder met het spel, wetende dat de kanskaarten ook mogelijkheden kunnen bieden. Dat er naast “ga direct naar de gevangenis” ook kaarten bij zitten met een tekst als: “een vergissing van de bank, u ontvangt 200 gulden”. Of ik het geluk mag hebben één van deze kaarten te trekken weet ik niet. Maar als ik het spel niet speel zal ik het nooit ontdekken.
Ik kijk naar wat er is. Nu (vandaag) is dat opstaan in ons Rijkdom. Ons “aluminium koekblik”. Toen ik vanmorgen uit het warme bedje stapte en mijn bril opzette besloeg deze direct. (geeft een beetje de binnentemperatuur van onze stacaravan aan) Ik vroeg me dus af waarom ik hier was en niet thuis bij de centrale verwarming. Maar binnen no-time wist ik het antwoord weer toen ik door de luxaflex naar buiten keek. Zonnestralen schenen vol op mijn gezicht in een heerlijk rustige bosrijke omgeving. Ik houd van deze eenvoud, het simpele. De rust die me goed blijkt te doen.
Ons “Rijkdom” zie ik dan ook als een kanskaart die ik heb mogen omkeren in dit (levens)spel. Al weet ik niet hoe lang we hiervan nog mogen en kunnen genieten. Nu doe ik dat in ieder geval met volle teugen en heb zojuist dan ook besloten dat we vandaag niet de boel gaan afsluiten zoals we vooraf hadden gepland. De weersvoorspellingen zijn zo dat we hier best nog een weekend kunnen vertoeven. Weliswaar niet in alle luxe. Niet vergelijkbaar met thuis. Maar genieten … op “Eigenwijze”.
Het spel gaat verder … ik speel verder. Ik doe de moeite om er, ondanks alles, een mooi spel van te maken. Het gaat me niet om de uiteindelijke winst uitgedrukt in geld, maar om de winst in voldoening en rust. Om op het einde van het spel te kunnen zeggen; “Het was een pittig spelletje, maar wat ben ik trots op de kanskaarten die ik omgedraaid, gespeeld en overwonnen heb”.
